Niniejszy tekst, będący trzecią i ostatnią częścią studium o Mistrzu Wincentym, stara się kontynuować paralelę między Timajosem Platona (Sokratesa) a Kroniką polską, ukazując, jak język piszącego Kadłubka unika punktów kulminacyjnych w dziedzinie etyki cnót, jurysprudencji, myśli politycznej. W poszukiwaniu przyczyn i szacowaniu skutków tego, że pierwsze dzieło wydaje się podtekstem drugiego, zostaje podjęta obietnica intertekstualnego spotkania, które daje okazję do serii filozoficznych (etycznych) ćwiczeń z czytania i pisania.
Powrót
