Kontynuując rozważania nad stanem skupienia filozofii w Kronice polskiej Mistrza Wincentego zwanego Kadłubkiem, zwłaszcza zaś dociekając tyleż niezaprzeczalnych, co zdumiewających związków między średniowiecznym dziełem historiograficznym a Timajosem Platona, książka przedstawia zagadnienia czasu, pamięci i tożsamości narracyjnej w perspektywie wizji człowieka jako postaci, osoby, psychofizycznego indywiduum, jestestwa zarazem myślącego i śmiertelnego, które z innymi i pośród innych ubiega się o trwałe zadowolenie z całości życia oraz jednoczesność, najtrudniejszą, z sobą samym — przy dyskretnej, lecz stanowczej asyście boskiej Opatrzności.
