Książka jest próbą ukazania Kroniki Kadłubka jako dzieła filozoficznego zgodnie z tym, jak zadania historiografii i filozofii pojmowano w XII stuleciu. Rozpoczyna się od biografii Mistrza Wincentego, traktując ją jako wyraz dozgonnego zobowiązania pisarza w świetle dokumentów, sygnatur i insygniów jego retorycznego i etycznego mistrzostwa. Przedstawienie struktury dzieła daje okazję do podniesienia kwestii dialogiczności Kroniki polskiej i jej intertekstualności, już to zważywszy na tekst, w którym filozoficzne cytaty i zapożyczenia podporządkowane są nieomal bez reszty potrzebom narracji i zasadzie decorum, już to w horyzoncie właściwej ówczesnemu piśmiennictwu kultury subtelnych parafraz, która oryginalność pojmuje jako przejaw nie autorskiego nowatorstwa, lecz bycia w pobliżu źródeł. Studium Prologu mierzy się z próbą zrozumienia tego, w jaki sposób we wstępie, który sam poszukuje dopiero dla siebie wstępu i pretekstu, genologiczne właściwości i elementarne referencje dzieła historycznego, usytuowanego w myśl klasycznych poetyk pomiędzy prozą a poezją, w konfrontacji z własną teatralnością i teatralnością świata komplikują należnie zagadnienie autorstwa, ustanawiając audytorium i czyniąc zadość sytuacji komunikacyjnej, która sprzyjać ma obcowaniu żywych i zmarłych.
Powrót
