Robert Boyle (1627–1691) to przyrodnik i filozof, który za życia był znanym i cenionym uczonym, po śmierci zaś jego dorobek stawał się coraz bardziej marginalizowany — zapewne dlatego, że w swoich pracach przyrodniczych poruszał się na pograniczu alchemii i kształtującej się nowożytnej chemii i fizyki, toteż jego prace mogły wydawać się już konceptualnie anachroniczne. Jednak to także teoretyk (filozof) nauki, zaangażowany w budowanie nowej metodologii nauk przyrodniczych, która miałaby umożliwić postulowaną przez F. Bacona i R. Descartes’a ich odnowę i która w konsekwencji uwarunkowała powstanie nowożytnych nauk empirycznych, a ściślej przyrodniczych. W Polsce uczony ten zwykle był traktowany jako fizyk kojarzony z prawem ciśnienia gazów. Wynikało to z nieznajomości teoretycznego dorobku Boyle’a oraz też z tego, że do niedawna jego prace nie były szczegółowo analizowane w naszej literaturze filozoficznej i historycznonaukowej, oryginalnych zaś dzieł nie tłumaczono na język polski. Jego nazwisko pojawiało się w naukowych i filozoficznych opracowaniach tylko przy okazji analizy dzieł współczesnych mu przyrodników i filozofów. Dokonania Boyle’a, szczególnie w zakresie teorii nauki, nie są znane tak, jak na to zasługują. Niniejsza monografia, kolejna w serii „Filozofia”, ma więc na celu nie tylko przybliżenie niedocenianej teoretycznej refleksji Boyle’a o wiedzy naukowej, ale także, w miarę możliwości, wypełnienie owej luki w rodzimej literaturze filozoficznej i historycznej.
Powrót