Monografia jest poświęcona wpływowi integracji europejskiej na politykę zagraniczną Polski w wymiarze europejskim i globalnym. Autorka w opracowaniu podjęła między innymi próbę określenia preferencji Polski wobec trendów rozwojowych zachodzących w Unii Europejskiej, starając się wykazać, jak skutecznie Polska realizowała własne interesy w kontekście zajmowanego przez nią miejsca w strukturze instytucjonalno-prawnej organizacji. W konsekwencji przedmiotem rozważań była między innymi kwestia, w jakim stopniu Polska świadomie i efektywnie współkształtowała unijną politykę zagraniczną i polityki ściśle powiązane z tak zwanymi stosunkami zewnętrznymi UE. Szczególne miejsce w książce zajęła analiza dwustronnych stosunków Polski z innymi państwami UE (Niemcami, Francją, Litwą, Republika Czeską oraz Słowacją) i wybranymi krajami spoza UE (Stanami Zjednoczonymi i Izraelem oraz Rosją, Białorusią i Ukrainą). Zagadnienie to rozpatrywane było przez pryzmat interesów własnych Rzeczypospolitej w zetknięciu z interesami pozostałych graczy w systemie międzynarodowym.
