Praca została zamierzona jako studium z historii historiografii i – jednocześnie – historii myśli wojskowej, a jej przedmiotem są dotychczasowe rozważania na temat „podstawowych założeń, kolejnych mutacji, słabości, ale także użyteczności” tak zwanej teorii rewolucji militarnej.
Autor uznał, że dla lepszego przedstawienia tematu korzystne będzie zestawienie studiów historycznych (głównie pióra byłych wojskowych, z racji zawodu – praktyków) i prac teoretycznych pisanych bądź to przez wojskowych, bądź też cywilnych historyków, którzy wyrażają swoje poglądy na wojnę, wojsko i sztukę wojenną. Przy czym, ze względu na obszerność zagadnienia, ograniczył swoje rozważania do kilku wybranych kwestii: głównych założeń i ewolucji samej koncepcji rewolucji militarnej; odmienności prowadzenia wojny w Europie Środkowej i Wschodniej i odbicia tej odmienności w „barbarzyńskiej” historiografii; ujęcia sztuki operacyjnej jako odrębnego wymiaru/poziomu sztuki wojennej; zastąpienia wojny oblężniczej działaniami w terenie zurbanizowanym.
Ogromnym walorem pracy – także dla czytelnika niefachowego – jest duża odwaga autora w formułowaniu kategorycznych sądów i jednoznacznych ocen.
