Po ponad stu latach od ostatniego wydania rozprawa Vom Musikalisch-Schönen (O pięknie muzycznym) Eduarda Hanslicka zostaje przybliżona polskiemu odbiorcy. Do tej pory studium Hanslicka znane było polskiemu czytelnikowi tylko dzięki tłumaczeniu Stanisława Niewiadomskiego (O pięknie w muzyce, 1903). Prezentowany tutaj nowy przekład opatrzony został komentarzem tłumaczki prezentującym postać Hanslicka, epokę, w której rozprawa powstała, oraz recepcję jego rozprawy w obszarze niemieckojęzycznym i w Polsce. Założeniem autorki było przywrócenie osoby Hanslicka do dyskursu naukowego w Polsce, ale również spojrzenie na jego rozprawę z innej strony, niż to dotychczas czyniono. Hanslick został zaanektowany jako przedstawiciel formalizmu estetycznego (najczęściej powtarzaną formułą z jego rozprawy jest fraza „tönend bewegte Form”). Tymczasem Hanslick wpisuje się w nowy paradygmat estetyczny — jego estetyka oscyluje między estetyką treści a estetyką formy.
